De depressie van het niet-pensioen

Ik ben helemaal depressief verzucht een vriend. Dat had ik niet verwacht, de reden waarom ik heb bel is immers omdat het zijn verjaardag is. Het zou ook een mooie dag moeten zijn: 65 jaar worden en dan weten het hoeft nu niet meer -  dat werken. Er komt nu gewoon elke maand iets binnen, waar je al vanaf 13e voor gewerkt heb.

Stoppen met 65 jaar, vergeet het maar

Maar de weerbarstige waarheid is anders, weten we inmiddels allemaal. Niemand stopt meer met 65 tenzij hij de staatsloterij heeft gewonnen. Daar komt ook nog eens bij vriend een chronische ziekte heeft. Maar ook dat telt niet in dit land.

Met 1 arm en twee vinger kun je nog aan het werk

Ook wie chronisch ziek is, kan aan de slag. De UWV vindt dat als je nog 1 been hebt, je met dat been nog wel kunt autorijden. Heb je één hand met nog 2 vingers, dan kun je makkelijk nog als typiste aan de slag met die twee vingers. Niet dat die typistes nog worden gevraagd, maar toch.  De mooie dag is dus voor hem een sombere dag. Hij moet nog 1 jaar en zoveel maanden. Als dat zo blijft tenminste.

Pensioen alweer opgeschoven

Zelf heb ik maar niet eens gekeken  wanneer voor mij een pensioen in zicht is. Dat was 67 jaar en nog wat, maar is misschien inmiddels ook wel 68. En dat zijn nog flink wat jaren te gaan.
Daarom vind ik de schande die mensen vorige week spraken over jongere (vooral vrouwen) die alleen maar parttime werken ook zo niet terecht. Sterker nog, ik geef ze groot gelijk.

Allemaal parttime werken of liever nog het basisloon

 In fact, misschien zouden we juist allemaal parttime moeten gaan werken. Dan had iedereen werk, maar bleef er ook nog genoeg tijd over voor leuke dingen. Kiezen voor wat kwaliteit van leven is blijkbaar een schande. We moeten leven om te werken en niet andersom. Tuurlijk is het goed dat iedereen voor zichzelf kan zorgen. Maar goed voor jezelf zorgen, betekent ook dat je het leuk hebt. Tijd hebt voor je geliefden en je niet alleen kapot werkt en alleen in het ritme van slapen, werken, eten zit.  Als er bij de komende gemeenteraadsverkiezingen een partij opstaat die ‘doet’ in het bruto nationaal geluk ben ik daar voor. En dan is mijn vriend ook gelukkig met 65 kaarsjes op zijn taart.