Het moest een mooi artikel worden. Over het samen lezen van kinderen van een asielzoekersschool en kinderen van een reguliere basisschool uit Balk en dat dit concept zo succesvol is. En dat het is het ook, dat samenlezen.
Verdriet over dood kind
Maar er was iets dat overheerste in de school. Verdriet over het heengaan van een kindje. Een kindje dat deel uitmaakte van de school omdat andere kindjes uit het gezin ook op die school zitten.
Foto, bloemen en een schriftje
Hun foto, van de drie kindertjes samen, stond prominent in de hal. Met bloemen er naast. En een schriftje waarin kinderen konden schrijven. Veel kinderen kwamen daar niet aan toe. Ze stonden voor het beeld. Gingen en kwamen terug. Er drupten dikke tranen uit ogen. Jongensogen, meisjesogen.
Ze hielden elkaar vast zoals volwassenen dat doen
Ze hielden elkaar vast, zoals volwassenen dat doen. Ze omarmden elkaar, klemden zich in een soort blinde paniek aan elkaar vast. Zoals wij grote mensen dat doen als we het niet begrijpen. En het is ook niet te begrijpen. Dat een kind moet sterven. De meesters en juffen deden er alles aan om het verdriet ruimte te geven, maar ook om te leren dat na huilen ook weer de dagelijkse gang van zaken komt. Maar veel kwam daar niet van. Er was gewoon teveel verdriet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten