maandag 30 mei 2016

We hebben het goed


Wij zijn een land van zeikerds. Ik doe er niet voor onder, want in deze rubriek heb ik ook altijd wel wat te zeuren en te mieren. Vaak is dat overigens wel terecht.  En in dit land, in deze gemeente worden soms ook oerdomme beslissingen genomen.  Waarover je dan echt moet klagen.
 Maar soms heel soms denk ik ook, wij hebben het hier goed. En dan met een hoofdletter G. Ondanks van alles.


Beroerte in het buitenland

Hoe kom ik aan dit inzicht? Door de beroerte van mijn schoonvader. Vorige week werden we opgeschrikt door een telefoontje dat zijn ene been niet meer mee wilde. Daarna begon zijn mond vreemd te vertrekken. En daar zit je dan duizenden kilometers ver weg. Een beroerte zei ik, want de tv-spotjes zijn mij niet ontgaan. 

Bloedverdunners en vaatverwijders

Ik voegde er aan toe dat hij als een gek naar het ziekenhuis moest. Voor bloedverdunners en voor vaatverwijders. Ik drong aan en aan. Maar er gebeurde niets, later naar bleek omdat er geen artsen in het ziekenhuis waren. Een bevriende tante kwam met een spray voor onder de tong. Waarop het leek dat hij zich wat beter voelde. 

Verlamd been en scheef gezicht


De volgende ochtend kon hij echter helemaal niets meer. Toen ik hem aan de telefoon had, was hij onverstaanbaar. De tocht naar het ziekenhuis werd alsnog gemaakt. Artsen gingen daar onderzoeken of hij iets aan een spier in zijn been had. Moet ik nog meer zeggen? Terwijl ik op afstand als nepdokter constateer dat het een beroerte is, zien zij dat niet eens. Laat staan dat er medicijnen zijn. Ik ben bang dat zijn verlamming en de schade door de bloedprop blijvend zullen zijn. Revalidatie is er bovendien niet. Mijn man heeft een zak aspirientjes mee die als bloedverdunners moeten dienen. En ja, dat is bitter in een wereld waarin dat echt niet meer hoeft. Dus ja, wij hebben het goed.  

Geen opmerkingen:

Een reactie posten