Inburgeren

Er ligt een pak papier voor me. Het bestaat uit 40 velletje en ik moet ze allemaal invullen. Het gaat niet om een hypotheek die ik misschien wel wil. Nee, het onderwerp van dit pak papier is inburgeren. Het woord betekent dat je burger wordt van Nederland. Dat inburgeren is nog zo eenvoudig niet, zo hebben wij inmiddels aan den lijve ondervonden. Nou ja wij, ik ben natuurlijk al lang een burger van Nederland. En op die basis kan mijn partner dat ook worden. Op basis van, niet alleen maar doordat we samen zijn. 

Inburgeringsexamen

Mijn man moet namelijk eerst examen doen. Wie denkt dat zo´n examen voor onder andere de Nederlandse taal (maar ook om te weten hoe onze maatschappij eruitziet) even in Nederland kan plaatsvinden heeft het fout. Hij moet voor het afleggen van dat examen een dag reizen naar de ambassade in Senegal, het buurland dus. Hij moet daar een nacht voor het examen daar ook overnachten en na het examen ook, want na het examen kan hij de ferry terug niet meer halen. Die weg terug neemt overigens dan dus ook weer een dag in beslag. Voor het examen zelf moet 350 euro betaald worden. Is hij eenmaal geslaagd dan mogen wij een verzoek indienen, waarmee we vragen of hij hier echt burger kan worden. 

IND

Daar moet de IND dan weer veel van vinden en daar hebben ze die 40 pagina´s met informatie voor nodig. Net als voor een visum (nee, niet iedereen op deze wereld kan zomaar op een vliegtuig stappen en lekker op reis gaan, de allerarmsten moeten daarvoor altijd een moeilijk te verkrijgen papiertje halen en krijgen dat vaak niet) moeten we alles vertellen over ons leven. Hoe we elkaar hebben ontmoet, hoe zijn familie eruit ziet, van dat soort dingen. Maar we moeten vooral beloven dat ik 5 jaar voor hem zal zorgen en we beslist geen aanspraak zullen doen op de regering. En dat beloven we. Plechtig! Het zou dan alleen wel heel prettig zijn als we met die stempel zijnde de toestemming gewoon in Nederland konden ophalen. Maar dat mag dan weer niet. Hoezo bureaucratie!