Lieve Gea,

Een excuus is hier op z’n plaats. Ik was er niet bij maandagavond. Ik drukte jouw mannen, je ouders, schoonmoeder, je zusje , je schoonzussen en -broers niet de hand om ze sterkte te wensen met jouw heengaan. Dat was wel het plan, maar ik merkte naarmate de dag vorderde dat ik het steeds moeilijker ging vinden. Ik ging niet, omdat het om jou moest gaan, niet om mijn emoties. Ik hoopte dat je dat zou hebben begrepen.

Uit wat ik van je heb meegemaakt zou dat het geval zijn. Altijd als je op je fietsje voorbij kwam karren, een lief woord. Even een praatje, een hart onder de riem. Die bijzondere ontmoeting bij jullie thuis staat op mijn netvlies gegrift. Je zat heerlijk op de praatstoel toen we je een prijs kwamen brengen die je had gewonnen.  Je toonde vol trots je huis, dat met zoveel passie  was ingericht. En je sprak vol zoveel liefde over je jongens. We babbelden, je liet zien hoe creatief je bent, er was zoveel warmte. Maar toen al klaagde je over bepaalde zaken die je wel aan jezelf merkte. Zo wist je opeens mijn naam niet meer.

Die rotziekte had je toen misschien al in zijn greep. Je bleef in mijn ogen echter ongelofelijk sterk.  Ik weet nog goed hoe ik je voor het eerst weer zag nadat voor de tweede keer was geconstateerd dat de ziekte terug was en je alweer aan de chemo’s was gegaan. Ik kwam uit de sportschool, jij stond daar met je hoofddoekje op en ging naar de supermarkt. Dat moment is me altijd bijgebleven. We kenden elkaar eerst alleen van de wandelgangen, maar dat veranderde toen ook ik zo’n hoofddoekje moest gaan dragen. Je was een inspiratiebron, maar wat had ik gehoopt,  dat je omringd door je geliefden nog zeker 30 jaar had mogen leven. Want lieve Gea je was veel te jong om te sterven.  Veel te jong, veel te geliefd en veel te veel mens. Maar daar maalt die stomme ziekte niet om.