Marcel

Ik zat me net te ergeren aan alle verkiezingsretoriek, waarmee ik per mail werd overspoeld. Partijen die voor de Provinciale Staten verkiezingen de grootste beloften deden. Geen gaswinning meer. Gratis identiteitskaarten. Meer werk, geen armoede. Allemaal van die onzin. Onzin? Ja, onzin. 

Want meer dan de helft van al die beloften zal  nooit waar worden gemaakt. Partijen schreeuwen die leuzen om zieltjes te winnen en als puntje dan bij paaltje komt, gaat alles gewoon door. Zo ongeveer zat ik wat voor me uit te mopperen toen ik werd getroffen door een opmerking. 

Weer een jonge man overleden

Er is een jonge man overleden, zei mijn thuiszorgmevrouw. Niet weer dacht ik nog. Onlangs een veel te jonge vrouw, nu weer een jonge man. Mijn eerste gedachte was dat ik het niet meer wilde weten. Maar toen volgde een naam. En ik kreeg een steek door mijn hart. Niet hij dacht ik. Niet niemand, maar zeker niet hij.

RIP

 Ik ging zoeken. Op Facebook is tegenwoordig van alles te vinden en toen ik zijn mooie krullenbol voorbij zag komen en vervolgens in een vlaag RIP zag staan wist ik voldoende. Ik vloekte voor me uit. Mijn oude buurjongen, waar mijn broertje altijd mee speelde. Kop met krullen, lief gezicht. Altijd als ik hem tegenkwam en we elkaar groetten, bedacht ik me dat de partner die hem zou krijgen, een geluksvogel zou zijn. Gewoon om zijn lieve karakter, zijn scherpe geest en ook zijn humor. Bij hem geen onzinpraatjes. Wat je zag, was wat je kreeg. Gewoon een heel aardig mens. Een mens dat veel en veel langer had moeten leven.