Waar blijft die actie tegen Ebola

Ik durf bijna te wedden dat bijna niemand met droge ogen de herdenkingsbijeenkomst van de slachtoffers van de ramp met het Malaysian Airline vliegtuig heeft kunnen bekijken. Al die namen, al die verhalen, het ging me door merg en been. Iedereen die iemand verloren heeft, kan die pijn volgens mij heel goed voelen.


Midden in die herdenking kreeg ik een telefoontje. Uit Sierra Leone. Het land waar mensen momenteel bij bosjes omvallen door een vreselijke ziekte. Een ziekte waar we hier niet zoveel aan doen. Pas nu de Ebola wat dichterbij komt, worden allerlei noodklokken geluid. Duizenden mensen zijn al bezweken en hun dood is niet een aangename geweest.

Geen zachte dood
Daar geen sedatie, geen zachte dood. Doodbloeden van binnen zonder medicatie, dat is wat er gebeurt. Van klein tot groot. En ja, mensen hebben met hun hocus pocus ook het idee dat ze het zelf wel kunnen oplossen en doen wat ze beslist niet moeten doen. Aan de andere kant had de ziekte al lang een halt toegeroepen kunnen worden als er echte hulp op gang was gekomen. Medicijnen, artsen en materiaal, waar bleven ze? Waar zijn de hulpacties? Meer dan 4000 mensen zijn al gestorven en een hulpactie als bij de Tsunami of Haïti lijkt niet nodig. Is dat omdat er niks te halen is in die landen? Omdat we arme Afrikanen niet zien als mensen of als een goed doel?

We willen ze hier niet
Dat we ze hier niet willen, is meer dan duidelijk. Maar met deze ziekte wordt er veel meer stuk gemaakt dan de levens van al die mensen. Er worden ook hele economieën vernield. Daar waar mensen normaal gesproken naar landen in West Afrika gingen om daar vakantie te vieren, zaken te doen en geld uit te geven, laten ze dat nu. Ze zijn bang. Zelfs in landen waar in de verste verte nog geen enkel Ebola geval is te vinden, komt geen toerist of zakenman meer. Om van de landen waar de ziekte wel rondwaart, nog maar niet te spreken.

Help hen om je zelf te helpen
En dat heeft op den duur zeker weer zijn invloed op wat er hier gebeurt. Want mensen die in een economie wonen waar ze niks te vreten hebben, komen op den duur weer hier naartoe. Hier, waar we ze niet willen hebben. Of ze verdrinken in gammele bootjes op de zee. Wat ons ook koud laat, maar dat terzijde. Maar als ze hier naartoe komen, moeten we voor ze zorgen. In een asielzoekerscentrum, als asielzoekers of als illegaal. En dat wil de meerderheid van ons land niet. Als we dan niet uit humanitaire gronden mensen helpen die dood gaan, dan zou het nu misschien het moment zijn om uit eigenbelang een fonds op te zetten dat de mensen daar wel helpt. Zodat we ook onszelf helpen.