Deze column schreef ik voor een krant in Flevoland. Hij moest op een bepaalde plek komen, omdat de ruimte daar voor bedoeld was. Maar toen ik keek wat er verder op die pagina stond, schrok ik. Een spelletje over moord en doodslag moest worden uitgelegd. Spelletjes waar ik altijd al mijn twijfels bij heb me gehad, omdat ze vaak oproepen tot geweld.
Spel dat oproept tot geweld
Het plaatsen van de uitleg van zo’n spelletje op die plek kon toen echter nu helemaal niet. Want er was toen een jongen vermoord in Dronten. Dat mocht ik toen nog helemaal niet zeggen, want oorzaak en gevolg waren nog niet bekend aldus de politie. Maar de jongen in kwestie is wel overleden. Voor hem geen nieuwe dagen meer, geen school, geen mooie momenten met vrienden of vriendinnen of familie. En ik noem dat toch van het leven beroofd. Afgenomen. Weg.
Ik wist het, de politie gaf alleen te kennen dat een jongen was overleden naar aanleiding van een vechtpartij. Onduidelijk was toen wie er schuldig was en hoe de situatie was ontstaan. Wat ik wel eist toen was dat niemand zich had gemeld die er bij betrokken is geweest. En dat dit wel zou moeten als er zoiets vreselijks is gebeurd en je daarbij betrokken bent geweest. Dat je in dat geval niet moet afwachten tot de politie een keer voor je deur staat. Inmiddels is een groep jongens opgepakt en is zelfs een gevluchte Lelystedeling uit Duitsland gehaald. Zijn voorarrest werd verlengd, maar of hij de daad bekend heeft is nog niet duidelijk.
Akif
De jongen keek me toen aan vanaf een foto in de Telegraaf. De journalisten daar zeiden dat hij Akif heet. Hij had daarmee niet alleen een naam, maar ook een gezicht gekregen Naar mijn idee een vriendelijk gezicht. Een beetje verlegen lijkt het zelfs wel. Maar daarvan heb ik geen idee, want ik kende hem niet. Wel weet ik uit interviews met betrokkenen dat er familie is. Een moeder, een vader? Zusjes en broertjes misschien. Ooms en tantes. Vrienden en vriendinnen. En die rouwen. Daarover is geen twijfel mogelijk. Rauwe rouw.
Want de dood is bijna nooit echt te bevatten, maar zo’n onverwachte vreselijk onnodige dood tart elk voorstellingsvermogen. Het ene moment heeft hij het ouderlijk huis waarschijnlijk gewoon vrolijk verlaten, misschien werd er een uur later aan de deur gebeld en stond daar de politie met vreselijk nieuws. Maar daarover kan ik alleen maar gissen. Dat moment tussen dat alles nog goed is en het moment dat je hele leven nooit meer zal zijn zoals het was, dat stel ik me voor. Misschien was er voor dat moment een soort van zorgeloosheid en is die nu voor altijd verdwenen. Ik verplaats me in de nabestaanden. Stel me voor hoe ik zou schreeuwen en gillen. Hoe ik zou janken en kermen. En ook hoe het nu met ze is. Hoe ze zich door het leven worstelen. Hoe ze elke dag verdriet hebben. En vragen misschien.
Moord in Dronten: het mag niet
Dat het niet kan en dat het niet mag. Want dat is het: zoiets kan en mag niet en toch gebeurt het steeds weer. Daarom plaatste ik op die ene krantenpagina geen reclame meer voor moord- en doodspelletjes. De werkelijkheid was die week namelijk al erg genoeg.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten