zaterdag 12 april 2014

Voor niets 245 euro lichter en toch blij



Donderdag moest ik met een collega naar een NNP dag. Dit is de Nederlandse Nieuwsblad Pers. We hadden een aantal verhalen ingezonden voor een landelijke wedstrijd en we worden dan bijgepraat over van alles en nog wat. Ik dacht eerst dat het helemaal niet door zou gaan, want die lieve collega had een week eerder haar moeder verloren. Maar ze wilde er toch wel even uit, dus gingen we.

Ik herinner me nog de tijd dat ik mijn eigen ouders had verloren (ook bij haar overleden haar beide ouders binnen 3 maanden) en de staat waarin ik was dus ik bood aan om te rijden. Dat vond ze wel een goed idee. We keuvelden, bespraken haar moeder, het verdriet, alles wat er om heen gebeurt. Maar we lachten ook. Want bij rouw hoort ook keihard en soms morbide lachen.

De dag werd gehouden in Burger Zoo dus we mochten eerst even aapjes en olifanten kijken. Daarna was de bijeenkomst en helaas moesten we daar concluderen dat we niet in de prijzen waren gevallen. We kwamen twee collega’s tegen en genoten met hen de uitgebreide Afrikaanse maaltijd. (Die deze keer ook heel veel gezonde zaken bevatten). Toen zijn we stiekem toch die dierentuin nog maar weer even ingepiept. We wilden namelijk nog veel zien. Maar er liet zich geen dier zien, afgezien van wat mussen dan. Dus toen maar huiswaarts gekeerd. Ik had het toen ook wel gehad, Margé ook wel. Doodmoe allebei.

We reden nog geen 20 kilometer toen er opeens een lichtje op het dashboard begon te knipperen. Heb je de gordel niet om vroeg ik mijn collega. Ja, dat had ze wel. Mijn woorden waren nog niet koud of toen begon er een lichtje te knipperen van het stuur. Oh nee zei ik tegen haar. Dit gaat niet goed. Er was net een tankstation in de buurt dus wij er daar af. Ik voelde al aan het stuur dat er iets helemaal niet goed zat. Blond als ik was zette ik de auto neer en hoopte dat hij net als een computer wel weer gereset kon worden. Maar toen hij eenmaal uit was, was het ook volledig gedaan met de pret. Geen leven meer in te krijgen.

We togen naar het tankstation waar ze de ANWB voor ons belden. Gaat een duur grapje worden verzekerde de aardige jongen achter de toonbank (die ons vervolgens koffie gaf) als je nog lid moet worden van de ANWB. Want dat was ik jarenlang niet geweest. En inderdaad. De mevrouw aan de andere kant van de lijn noemde even op hoe het zat. Of ik in totaal wel even 245 euro wilde aftikken voor dit geintje. Margé vond dat heel veel en wilde haar man al bellen. Maar ja, wat dan met die auto die daar zonder kloppend hart stond. Dus ja doet u toch maar. Vervolgens zei ze dat bij zo’n noodprocedure dan weer niet vervoer naar huis hoort.

Dus mocht de meneer van de ANWB het ding niet aan de praat krijgen dan schoof ik 245 euro voor niets. Lekker dan dacht ik, laaie lichters. Maar goed wat moet je. Toen kwam de mededeling dat de man er binnen een uur zou zijn. Een uur! Daar hingen we dan aan de counter van het tankstation. Moe, verdwaasd. Zullen we maar weer in de auto gaan zitten vroeg ik? Dat deden we. Met de nek op de romp gedraaid steeds maar kijkend of de gele bus er al aan kwam.

En daar was hij, de held van de dag. Of ik even wilde uitleggen wat er aan de hand was. Verteld van de lampjes en het stuur. Hij draait een kap van de accu en zegt direct:” Oh ik zie het al. Er is een zekering doorgebrand.” Hij begint te schuren en te breken en zette toen van die oplaadgevallen op de accu. Niet meer zoals ik ze me herinner, maar apparaten waarbij zijn auto niet meer aan hoefde. En toen mocht ik starten. Met de vingers gekruist hoopte ik dat het ding aan zou slaan. En dat deed hij. In één keer raak. Ik kon de man wel zoenen. Hij reed daarna best lang achter on aan om te kijken of het allemaal bleef werken. En wij waren blij. Ondanks de 245 euro.

Aanbiedingen bij EuroClix

Geen opmerkingen:

Een reactie posten