Heeft u dat nu ook?

Soms zou ik dat wel eens willen vragen. Zomaar aan iedere willekeurige voorbijganger. Heeft u dat nu ook? Donderdag had ik zo’n moment. Ik moest voor een interview naar een juwelier in mijn nieuwe werkomgeving. Aangezien ik daar niemand ken is het toch altijd anders dan hier.

Hier weten ze wel wat voor vlees ze in de kuip hebben. Want ze kenden mijn heit en mem, mijn pake en mijn beppe en al mijn ooms en tantes. Hier weet je al snel hoe het zit (ook als je dat eigenlijk niet zo goed weet, want er wordt ook wel een hoop onzin verkondigd). Maar daar? Nee. Bij een interview weet je überhaupt nooit waar je terecht komt dus dat is altijd gissen. Ik had gebeld, dat was leuk en gezellig maar in de werkelijkheid is het toch vaak anders.

Ik maak me dan een voorstelling en dan komt er opeens een heel ander type de zaak inlopen. Denk je dat iemand 25 is, blijkt hij 65 te zijn. Of hij of zij lijkt aardig en is dat dan weer niet. En omgekeerd natuurlijk. Van dat soort werk. Maar nu moest ik dus naar een juwelier. En toen ik net mijn auto geparkeerd had en een bonnetje uit de automaat had getrokken besefte ik me: Ik draag eigenlijk bijna geen sieraden. Het was bijna net alsof ik als vegetariër naar een slager ging en hem van alles moest vragen waar ik geen verstand van had. Nu is dat natuurlijk wel een beetje onzin, want ook zonder zelf iets te doen kun je wel de juiste vragen stellen. Maar toch voelde ik me wat ongemakkelijk daar aan die tafel met mijn blote hals en blote handen.

Ik keek ook steeds naar de ondernemers of hun ogen niet voortdurend af dwaalden naar al die plekken waar allerlei diamanten hadden kunnen zitten. Maar ik geloof dat dit wel redelijk meeviel. In plaats daarvan hadden we het wel even over de overval met dodelijk afloop bij een andere juwelierszaak en of zij dat wel eens hadden meegemaakt. Dat hadden ze gelukkig niet. In de winkel ondertussen een dame die de mooiste sieraden uitzocht en ook in een setje bij elkaar. Het stond haar mooi, dat moet gezegd. En als ik het goed kon inschatten was ze ook een vaste klant. Die bij elke jurk een ander setje had.

En ik zat er bij en ik keek ernaar en dacht: “Misschien moet ik ook wel aan de setjes. Dan zie ik er ook zo mooi uit.” Maar toen hoorde ik de prijzen en dacht ik aan alle reizen die ik daarvan kon maken. Dus ging ik weer. Met even blote handen en nek als ik gekomen was.