maandag 24 februari 2014

Zo'n lullig bosje bloemen



Deze column zou gaan over een lullig bosje bloemen. Nee, niet een bosje dat mij even terloops in de handen was gedrukt door iemand die dat ergens goedkoop had gescoord om aan te geven dat ik leuk of aardig was. Het ging over al die lullige bosjes die onze Olympische kampioenen kregen uitgereikt in Sochi.

Ik heb er keer op keer verbaasd naar zitten kijken. Al onze helden, al die mensen die zo’n topprestatie hadden geleverd kregen uit handen van vaak een grote kerel een bosje dat naar mijn idee nog geen 5 euro heeft gekost. Onze Vikingen met hun blonde haar, onze Kramers met hun grote lijven, onze Bergsma die zo’n goede rit neerzette, ze kregen een bosje alsof een kind het geplukt had. Kleine bloemetjes, geen winnaarsboeketten. Terwijl er van alles uit de grond is gestampt, er miljoenen in het organiseren van dit evenement is gaan zitten, werden er van die domme minibosjes gegevens.

Hebben ze daar geen bloemen vroeg ik me af? Of zijn er geen bloemisterijen? Is de bloemenmode er daar anders? Ik ben er nog niet achter, maar net op het moment dat ik met deze blog wilde beginnen hoorde ik van een drama binnen onze gemeenschap. Twee dodelijke slachtoffers. Zoveel mensen er om heen die in verdriet en rouw gedompeld zijn. En wat doet een bosje bloemen er dan toe? Als je er nog gewoon bent en je lijf en leden gewoon kunt gebruiken: dan is misschien ook een grasstengel wel gewoon goed. Het maakt alles kortom betrekkelijk.

Vanaf het moment dat de onheilstijding me bereikte praat ik er over met mensen. En dan komen de “Wat als” scenario’s. Wat als een van de beide automobilisten nog even een kopje koffie had genomen. Wat als de benzine op was geweest en er eerst nog getankt had moeten worden. Dan hadden de beide elkaar daar niet getroffen op die weg. Het zijn domme gedachten die geen enkele soelaas bieden.

De harde waarheid is dat er weer heel veel verdriet is binnen een gemeenschap die dat volgens mij ook zo ervaart. En waar die willekeur van het lot dan vandaan komt? Als je daar te lang over nadenkt, kun je wel gek worden en een antwoord krijgen doe je toch niet. Het idee dat ik me een paar dagen geleden nog druk maakte om die bloemetjes voor onze Olympiërs is dan nu ook bijna vervreemdend. Maar dat komt omdat ik nu weet, wat ik daarvoor nog niet wist. Of eigenlijk ook wel, maar wat dus blijkbaar een continue proces is. Dat alles betrekkelijk is en dat je je eigenlijk over heel veel niet zo belangrijke zaken ook helemaal niet druk moet maken. En dat we in deze tijd alleen maar heel dicht bij elkaar kunnen gaan staan.

1 opmerking: