In mijn hoofd zwalk ik van zwarte piet naar Caro Emerald en dan naar een arts in Tuitenjenhorn. Die brei van uiteenlopende zaken maakt het een chaos in mijn hoofd, maar de chaos in het hoofd van die arts zal van een heel ander kaliber zijn geweest toen hij besloot een einde aan zijn leven te maken. Hij werd als vee opgejaagd voor een in mijn ogen zeer humane daad.
Want wie zou nu niet een arts willen die met een slaapmiddel en morfine zorgt dat je nooit meer wakker wordt als je heel ernstig ziek bent Of in eerste instantie pijnvrij. Persoonlijk teken ik er voor en hoop ik dat mijn arts me ook helpt mocht het ooit zover komen. Liever nog zou ik zomaar op een dag dood neer vallen. Zonder het te weten en dan pats boem. Maar je dood kies je zelf niet, tenzij je dus een arts hebt die je bij wilt staan in die nood. En dat was die man dus.
En toen gingen er allerlei geruchten van wat hij allemaal fout had gedaan, alsof hij als een ware dokter des doods honderden mensen had vermoord. Er werd een inval gedaan met 15 man sterk (ik ken mensen die heel andere vergrijpen gepleegd hebben, maar die nu gewoon weer los rondlopen) en raakte de man in een zware depressie. Een verpleeghuisarts die eerder al eens iets negatiefs over de man gezegd had, gaf in een tv programma toe dat dit verkeerd was geweest.
Dat ze het allemaal niet goed hadden ingeschat en dat ze het allemaal, maar dan ook allemaal bij het verkeerde eind hadden gehad. Wat dapper was. Maar de acties zijn niet meer terug te draaien. Ook de man kun je met een handknip van je vingers niet meer terugkrijgen. Hij is er niet meer en zijn geliefden blijven achter. In de wetenschap dat het zo niet had hoeven lopen. Ik vraag me af of zijn einde ook een beetje humaan was. Of hij ook een combinatie van een slaapmiddel met morfine heeft genomen zodat hij zelf niet hoefde te lijden.
Als ik dat aan anderen voorleg, kijken ze me vreemd aan. Misschien omdat ze het niet begrijpen. Ik ben dichter bij de dood geweest dan veel mensen in mijn omgeving dus is mijn eigen dood niet iets abstracts meer. En dan ga je nadenken over je eigen einde. Veel nadenken. Maar ook over het einde van anderen. Of er eenzaamheid was. Of er pijn was. Of er berusting was. Vrede. Er zijn mensen in mijn armen gestorven die geen vrede hadden met hun weggaan. Die bang waren. Die nog wilden leven. Maar ook mensen die heel graag wilden. Voor wie de dood een bevrijding was. Dat laatste hoop ik dan maar voor die engel uit Tuitjenhorn. En zwarte piet? En Caro Emerald? Daar moeten we het maar een andere keer over hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten