Tegendraadse postzegels

Elke maand opnieuw moet ik rekeningen schrijven aan mijn opdrachtgevers. Zoals veel van mijn collega’s is dat niet bepaald mijn hobby. Uren uit de agenda trekken, kijken welke artikelen je hebt geschreven, titels erbij, kijken wat de tarieven zijn. Kilometers verzamelen en optellen en daar het juiste bedrag bij berekenen. En dat soort werk. Heb ik me er eindelijk toe gezet me aan die taak te kwijten dan is er altijd wel iets weg. De calculator bijvoorbeeld. Meester Hoekstra heeft ons als geen ander geleerd om uit het hoofd te rekenen, maar dat is al wel heel lang weer weggezakt. Dus zonder die Japanner wordt het niet veel.

Dan moeten er rekeningnummers bij gezocht worden. En de juiste data ingevuld. En moet het briefpapier in de printer. En juist op zo’n moment is natuurlijk net de inkt in dat ding weer op en moet ik eerst naar Expert om een nieuwe aan te schaffen. Als al die perikelen achter de rug zijn, kan het werkelijke rekeningen schrijven beginnen. Dat ik dan zo lang mogelijk uitstel en altijd onderbreek door sloten thee. Ik ben dan ook altijd blij dat het weer klaar is. En dat ik er mee naar de brievenbus kan. Maar dat duurde deze maand wel heel lang. Want ik had hele vreemde en tegendraadse postzegels.

Postzegels zeg maar die een soort eigen leven leidden. Er stonden dieren op. Zeehondjes als ik me niet vergis. Heel goed dus. Je kon er ook nog dingen mee winnen en korting krijgen door iets te scannen. Nu ben ik al lang blij dat ik mijn telefoon inmiddels een beetje snap dus daar doe ik allemaal niet aan. Maar die postzegels dus. Ik likte eraan om de lijm te activeren, maar vond de zegel al vreemd smaken. Hij was ook dikker dan een normaal exemplaar. Er gebeurde dus niets. Daarom besloot ik maar eens even mijn bril erbij te pakken (want zonder dat ding zie ik inmiddels geen steek meer als de letters te klein worden). Er stond een complete handleiding bij voor het gebruik van de postzegels. Waar is de tijd dat je er gewoon even aan likte, hem opplakte en klaar was Kees dacht ik nog, maar goed.

Ik moest de zegel een beetje opvouwen en dan zou het wonder vanzelf geschieden: hij zou loskomen en dan zou ik hem op kunnen plakken. Nou, ik heb gevouwen en gevouwen, ik heb de zegel bijna doormidden getrokken, maar loskomen deed hij voor geen meter. Aangezien ik geen postkantoor ben en dit mijn enige postzegels waren, moest het toch lukken vond ik zelf. Na nog tien keer vouwen, nagels ertussen zetten en geïrriteerd raken heb ik maar iets anders bedacht: Ik heb ze gewoon opgeplakt met plakband. En de volgende keer: dan weer gewoon van die zegels die van een rolletje komen of die je met wat spuug op mag plakken. .