Onbeskoft

Ik ben gek op het programma FC Kip van Jandino. Vooral Judeska is mijn favoriet en naar wat ik gemerkt heb zijn dat er meer. Dat zij de ‘onbeskoftheid’ zelve is, terwijl ze andere mensen dat verwijt moge duidelijk zijn. Het leek een beetje op een situatie waarin een vriendin en ik deze week verzeild raakten.

Zij is doof aan één oor en dat is behoorlijk lastig. Gaat haar telefoon en weet ze niet waar hij ligt, dan zoekt ze steevast in een verkeerde hoek. Als we op pad gaan, moet ik aan haar ‘goede’ kant gaan zitten anders verstaat ze niets van wat ik zeg. Enfin, wij zaten dus op een prachtige zomeravond op een terras aan het dok. Daar kwam een wanstaltig rubberbootje aanvaren met twee mensen daarin die wel heel moeilijk op de kant kwamen. Gewoon omdat hun postuur iets te omvangrijk was voor de klimtocht de wal op. En nee, we lachten daar niet om, we wilden zelfs gaan helpen.

Ons gesprek zette zich voort, tot de heer van het gezelschap ons toeschreeuwde dat het ook wel wat rustiger kon. Het hele terras hoefde niet mee te genieten van onze conversatie en mijn vriendin schreeuwde volgens hem te hard. Toen ik opmerkte dat ze doof is aan één oor, keek hij met een hoofd vol ongeloof. En zei iets van dat zal dan wel.

‘Onbeskoft’ dacht ik. Wat doe je dan op een terras als je zo licht geraakt bent en blijkbaar in stilte je tijd wilt doorbrengen. Ga dan aanleggen bij een eilandje waar niemand is. En als het je stoort, kun je ook eerst in alle vriendelijkheid aangeven dat je er last van hebt. Of vragen of het wat zachter kan, omdat je geïrriteerd bent. Ik vroeg me ook af of het heerschap in kwestie een gezin met een gillende baby tot de orde had geroepen. Ook die kun je namelijk niet sturen. Of iemand met een scootmobiel waarvan de banden wellicht te hard piepen. Of een blinde met een stok die mogelijk te hard tikte. Mogelijk heeft mijn niet synchrone voorkant de man in kwestie ook wel gestoord. Sommige mensen hebben namelijk overal last van.

Gelukkig kregen we bijval van omstanders. Twee jonge heren die direct naast ons zaten, lieten de man direct weten het er helemaal niet mee eens te zijn. En dat hij hier in een toeristenplaats zat waar mensen gewoon zichzelf mochten zijn als ze anderen daarmee niet beschadigen. En dat deed ze niet, die vriendin van mij, want ze is de meest behulpzame en aardige persoon in de wereld die ik ken. Bovendien heb ik vriendinnen die niet doof zijn, die van nature nog veel luider zijn. Maar die hadden de man in kwestie ook heel anders van repliek gediend.