Gelukkig hebben mijn collega’s zich er hard voor gemaakt dat er toch een bepaald budget vrij wordt gemaakt voor me. Dat betekent dat ik hier en daar aan de slag ga. Dat is mooi, maar het geeft niet het ritme dat ik eigenlijk zo nodig heb op dit moment. Want er is paniek. Of het allemaal wel goed komt, of het wel goed blijft.
Toen ik in de kuren zat was het vooral weer een volgende chemo overleven en dan verder naar de volgende. Toen was het de operatie doorstaan en die eerste weken alleen waarin ik me heel ellendig voelde door zien te komen. Daarna was het de bestralingen iedere dag ondergaan. En dan lijkt er licht aan het einde van de tunnel en dan blijkt je geest roet in het eten te gooien. Ik voel overal van alles, terwijl ik mezelf voorneem dat ik nu moet genieten dat het zo goed gaat.
Want het gaat goed: mijn energiepeil is redelijk, ik heb weer zin in dingen. Zolang ik dat ook doe, gaat het ook goed. Lekker onder de mensen zijn, leuke dingen doen. Maar door de week als iedereen zich aan het werk zet, heb ik er moeite mee om positief te blijven. Dan zit ik als een stuk elastiek op mijn stoel of hang ik in de bank. Of ik kom zo laat mijn bed uit dat het al bijna middag is. Dat moet anders, maar ik kan mijn draai nog niet helemaal vinden.
Als ik een goed moment heb geef ik mezelf een schop onder mijn achterste. Houd ik mezelf voor dat het helemaal geen reet uitmaakt of ik hier nu zit te sippen, maar juist moet genieten van alles wat er voorbij komt. Die waarheid ken ik, maar mijn geest lijkt zich er nog niet mee te kunnen vereenzelvigen. Dus ga ik dan maar weer naar de sportschool waar ze me onthalen op thee en praatjes. En waar ik mezelf in het zweet werk en zo de endorfinen weer aanzet tot werken. Iemand die me weer even op de rit zet zou prettig zijn. En een beetje voorjaar zou trouwens ook niet verkeerd zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten