Lance

Vreemd toch dat je van de een meer kunt hebben dan van de ander. Want tot het moment dat Lance Armstrong zijn bekentenissen deed en dat was al heel snel in het interview met Oprah, dacht ik nog steeds dat hij het niet gedaan had. Dat hij gewoon op karakter al die Tour de Frances had gewonnen en zich helemaal niet had gewaagd aan epo, bloedtransfusies en wat dies meer zij.

Ik kon het ook bijna niet geloven: iemand die met een slechte prognose een kankerbehandeling ingaat, de zwaarste kuren heeft ondergaan en zelfs een hersenoperatie, zal dat toch niet doen. Maar daarmee zat ik fout. Ik durf niet eens meer mee naar de operatie van een vriendin en denk al bij een glas wijn dat ik daar mijn lichaam mee belast, en deze man liet zich volstuwen met allerlei middelen. Ik stond paf. En toch vergaf ik die Lance.

Heel simpelweg omdat hij kanker heeft overwonnen. Raar eigenlijk dacht ik later, alsof het zijn eigen verdienste is geweest dat hij die ziekte weg heeft weten te krijgen. Want we weten allemaal dat het gewoon een kwestie van geluk is. De een komt er met goede behandelingen en er op tijd bij zijn wel doorheen, de ander ondergaat die nare behandelingen eveneens, maar daar woekert de ziekte toch door.

Ik lees ook altijd dat mensen het er over hebben dat iemand het gevecht niet heeft kunnen winnen. Vreemde benaming, want bij een gevecht ga je uit van twee gelijkwaardige partners. Die zoals bij boksers van hetzelfde gewicht en hetzelfde niveau zijn. Daarbij kun je bij kanker echt niet van spreken. De sluipmoordenaar is een tegenstander die veertig keer zo groot is dan jij , 100 keer zoveel weegt en een miljoen keer gemener is dan menig chemokuur. Dat het overigens een gevecht is, beaam ik wel. Tegen de onzekerheid, de pijn, de behandelingen, het altijd maar patiënt zijn.

Maar Lance dus. Een foute jongen die iets met zijn lijf deed dat ik niet begrijp, maar op de een of andere manier blijf ik een zwak voor hem houden. Ik hoorde mensen zeggen dat hij de wielersport helemaal vernield heeft, dat hij egocentrisch is en een rasleugenaar. En zelfs een psychopaat. Harde woorden, want ik had alleen maar medelijden met hem om eerlijk te zijn. Om zo lang te kunnen liegen moet er namelijk wel iets vreemds in je karakter zitten. Een overlevingsdrang waarschijnlijk die alles te boven gaat. Veel interessanter is voor mij dan ook de vraag waarom iemand zo wordt. Ik zal eens kijken of Lance dat eens aan me wil vertellen. Of zou ik daar toch echt eerst Oprah voor moeten heten?