Hoe ik ontdekte dat ik borstkanker had

Op donderdag 5 april ging ik naar de dokter omdat ik al een paar weken een knobbeltje onder mijn arm had zitten. Dat had ik wel vaker, maar dan was het meestal een ontstoken zweetklier dus ik besteedde er eerst niet zoveel aandacht aan. Maar toen hij niet verdween ging ik voor Pasen naar de dokter. Die maakte er ook niet zoveel van, maar stuurde me wel door naar de chirurg. Toen ik daar kwam op 17 april was die al veel bezorgder. Hij sprak direct over kanker. Ik werd toen al wat bang, maar kon me nauwelijks voorstellen dat er iets aan de hand was. Ik was wel moe, maar ik slikte ook een heftig middel tegen een schimmelinfectie dat dit kon veroorzaken. Verder voelde ik me goed: ik stond drie keer per week in de sportschool, was net de bush bush in geweest in Afrika en voelde me oké. De chirurg beval nader onderzoek. Een echo van de bult, een punctie van de bult en een mammografie. In augustus van het jaar daarvoor was nog een mammografie gemaakt en daar was helemaal niets op te zien geweest. Ik heb last van mastheopathie en ging trouw naar de dokter als ik iets in mijn borst voelde. Het antwoord was tot dan geweest dat er niets aan de hand was. Op woensdag 25 april meldde ik me in het ziekenhuis voor een punctie van de bult onder mijn arm, een mammografie en een echo. Daar gekomen bleek dat ze de mammografie niet hadden afgesproken, maar de aardige assistent van de radioloog schoof me er nog even tussen. Ik weer van het bed af waar de punctie moest worden genomen, want ik lag al klaar.

De mammografie was snel gemaakt, maar vervolgens duurde het heel lang voordat de radioloog langs kwam. Nog niets vermoedend lag ik redelijk op mijn gemak te wachten op de punctie (niet wetend hoe die gedaan werd) toen hij de nare woorden sprak dat hij ook iets in mijn borst zag en daar ook biopten van wilde nemen. Eigenlijk wist ik toen al dat het foute boel was. Het prikken van de biopten in borst en onder de arm vond ik niet pijnlijk. De bult onder de arm werd zo gedaan, zonder verdoving en daar voelde ik eigenlijk niets meer van dan een prikje. De borst werd verdoofd met een middel dat direct werkte en vervolgens werden er drie flinke wormpjes met een enorme naald uit de rare vlek gehaald. De radioloog liet ze me nog zien en ik wist dat ik naar iets zat te kijken dat niet goed was. Mijn borst was de dag erna vreselijk gevoelig. Nog een dag later pimpelpaars en blauw en op Hemelvaartsdag 17 mei is hij nog steeds blauw. Er volgde een week vol onzekerheid. Ik lichtte mijn omgeving wel in en zei erbij dat ze moesten uitgaan van het ergste. Mijn broer ging mee naar de uitslag en ook hem waarschuwde ik vooraf dat hij rekening moest houden met een nare uitslag. Een uitslag die we de laatste jaren al 4 keer eerder hadden gehoord: eerst bij onze ouders, toen bij onze beste vriendin en vervolgens bij haar vader. Ze stierven alle vier aan kanker. Nog amper binnen op het spreekuur sprak de chirurg meteen uit wat ik al gedacht had: er waren zowel in de borst als in de oksel maligne (kwaadaardige kankercellen) aangetroffen. Mijn wereld stortte in. Ze deed nog wel een heel verhaal, maar veel daarvan is niet blijven hangen. Ik wist zelf ook wel wat er daarna moest gebeuren: verder onderzoek naar meer uitzaaiingen.