Ik zit er ernstig over na te denken om Mauro ten huwelijk te vragen. Hij is natuurlijk nog maar 18 jaar en ik al diep in de 40, maar ik zal hem niet aan zijn huwelijkse plichten houden. Daar vind ik hem echt te jong voor.
Dus daar hoeft hij niet bang voor te zijn tijdens onze verbintenis. Nee, wat ik wil doen is de tiener een veilige thuishaven bieden.
Nu had hij die al had ik begrepen, met ouders die qua vel een beetje van hem verschillen, maar wel alle liefde van de wereld voor hem voelen en vice versa. Dus eigenlijk zou dat huwelijk niet nodig moeten zijn, maar in dit door CDA/PVV geregeerde land met de brallerige VVD toon erdoor heen moet dat dus wel.
En omdat niemand nog op het idee van een huwelijk is gekomen, doe ik dat maar. Toegegeven, het is natuurlijk niet hetzelfde als de jongen meevragen naar een voetbalwedstrijd, zo even tussen neus en lippen door in een tv-programma.
Even uit de sleur voordat je naar een sloppenwijk wordt gestuurd waar je niemand verstaat en naar een moeder die je zelf heeft weggestuurd, zal die staatssecretaris Bleker wel gedacht hebben. Nog even genieten van wat je hier hebt en dan hup, gooien we je op het vliegtuig naar huis.
Tenslotte heb je dat al een keer gedaan, dus je kunt dat vast nog wel een keer aan. Toen was je een kind en nu ben je immers al een hele tiener met je hele 18 jaar. Een man van de wereld.
En wat kan ons het schelen wat Jezus hier van gedacht zou hebben. We hebben wel de C van Christelijk in onze naam, maar ach daar geven wij niet veel meer om. Ja, wel onze achterban, want die heeft de hoop al lang opgegeven zo bleek wel tijdens ons laatste congres.
Maar zelfs dan gaan we niet overstag. Want om het gedachtegoed van Jezus, daar malen wij niet meer om. In feite zijn er heel veel niet-christenen veel christelijker dan wij.
Wij willen die jongen gewoon kwijt. Een 16-jarige, goed opgevoede, zeer ingeburgerde, perfect Nederlands sprekende bruine jongen uit Angola. Waarom willen we dat?
Omdat we daarvoor regels in het leven hebben gesteld. En… regels zijn regels niet waar? Befehl ist Befehl. Ja, natuurlijk hebben we veel te lang gewacht met de beslissing of de jongen hier wel of niet mocht blijven. Maar wat wil hij nu? Rechten laten gelden? Alleen maar omdat hij een mens is? Daar hebben wij echt helemaal geen boodschap aan. Eruit met dat jong. Laat hem zijn kont maar redden.
Met die innerlijke dialoog in mijn hoofd (ik heb het zelf bedacht, dat klopt) heb ik bedacht dat een huwelijk de jongen dan maar moet redden.
Dus Mauro, wil je?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten