Ik heb een blog in een krant en die heet Meimeringen. En dat is taalkundig fout. Het moet mijmeringen zijn. De reden waarom deze naam toch is gekozen omdat het met de naam te maken heeft van degene die deze column schrijft. Mijn naam dus. En die wordt met een ei geschreven. Eigenlijk is dat ook fout, maar mijn vader heeft mijn naam in alle zenuwen met een ei doorgegeven, terwijl beppes naam (ja ik ben vernoemd) wel met ij werd geschreven. Dan had er dus mijmeringen boven dit verhaal gestaan. Maar dat staat er nu niet. De meeste mensen begrijpen dat wel.
Behalve mensen uit Balk. En zij kunnen zich daar heel erg over op winden. Vooral schooljuffen en schoolmeesters. Aan de ene kant hebben ze gelijk dat je goed Nederlands moet stimuleren. Maar uitgelegd waarom dit er staat, vinden ze toch dat het anders moet. Daarom nog even met klem gezegd dat meimeringen dus normaal gesproken als mijmeringen moet worden geschreven.
Ik kan me over heel andere dingen opwinden. Zo moest ik me vorige week melden bij de Caesar therapie. Mijn rug is nog steeds een dikke ellende en mijn been wil ik er bij tijd en wijle nog steeds afhakken. In dit doet-het-zelf land van zorg, moet je op een gegeven moment zelf je weg maar vinden naar een juiste therapie en nadat ik gekraakt ben, een orthomanueel therapeut me recht heeft gezet, de fysiotherapeut me gestreken en gemasseerd heeft en dat alles geen soelaas bracht, ga ik nu de weg van de houding op. Een juiste houding hoop ik die de klachten zal verminderen. Of over een half jaar lig ik alsnog met wat een hernia bleek in het ziekenhuis. Nou ja dat zien we dan wel.
Ik zat daar dus te wachten. Naast me een leuk jongetje dat bedacht had dat hij de motorhelm van zijn vader op ging zetten bij het fietsen. We lachten en hadden het er over hoe hij dat bedacht had. Maar werden toen abrupt onderbroken door een oudere mevrouw die verderop haar hele ziel en zaligheid moest blootgeven aan een mevrouw van denk ik de gemeente over haar behoefte aan hulp. Haar PGB kwam aan bod, waarom ze dan geen hulp meer in natura kreeg. Haar leven lag op straat. Temidden van mensen die naar vluchtelingenwerk moesten, naar de caesartherapie of naar een andere afdeling. Ik had medelijden met het mens dat al haar narigheid daar voor iedereen bloot moest leggen. Gewoon omdat daar iemand in een grote ruimte zit en je daar dus je verhaal moet doen. En ik vond het schandalig. De moeder van de jongen met de helm overigens ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten