Al een week lang piep en kraak ik als een oude wagen. Ik slaap, zet thee, drink thee, slaap weer en zet weer thee. En tussendoor neem ik vitaminepillen, hoestdranken, dragees die zowel verlichten als een ontstekingsremmer bevatten en Chinese kruidendrankjes die ik van mijn lieflijke collega heb gekregen. Praten kan ik niet, want er komt werkelijk geen enkel geluid uit die keel waar momenteel een egel in ronddwaalt. Verder hoest ik als een bootwerker die minstens 40 pakjes zware shag op een dag rookt. En mijn borst piept als een deur die nodig aan olie toe is. Zeven dagen lang al en dan verwacht je toch op een gegeven moment wel enige verbetering. Geen Nazomeren gezien, geen biggetjes kunnen knuffelen, het enige wat ik de afgelopen 7 dagen heb gezien is mijn bed. Met een nieuw en schoon dekbedovertrek dat dan wel weer. Maar dat mag dan ook wel als je er dag en nacht in ligt en soms pas ’s avonds de kracht vindt om je toch maar eens onder de douche te werpen. Na een dikke week dan toch maar eens de telefoon gepakt om te horen wat de dokter hiervan vindt. De arts heb ik overigens zelf niet gesproken, het eerste contact wordt altijd gelegd door een assistente. En deze assistente zei dat ik over twee weken maar eens terug moest bellen als ik dan nog als een dweil door het leven ging. Twee weken, dacht ik, dan ben ik al dood. Maar nee, dat had ik fout. Voor de bacterie of was het nu een virus die ik droeg is geen antibiotica. Ik vraag me alleen wel af hoe de andere kant weet of ik een bacterie of virus draag, zo door de telefoon. Dat weten ze. Maar bij dikke koorts mag ik wel weer bellen, nee moet ik zelfs weer bellen. De inderhaast gekochte thermometer geeft volgens mij aan dat ik ziek ben, maar dan naar beneden ziek. Als ik mezelf peil zit ik dik onder de 36 graden. En dat is de hele dag door zo, met een verschil van een paar tienden van graden. Maar ja dat is geen koorts.
Onze medische wereld gaat steeds meer lijken op een soort doe-het-zelf supermarkt. Ik loop ook al een jaar met een rug die voor geen meter deugt en een been dat ik er soms wel wil afhakken van de pijn. Fysiotherapeut kan niet zoveel zonder diagnose, het ziekenhuis wil alleen een MRI maken als ik totaal verlamd ergens neerstort. Verder is er een enorme wachtlijst om überhaupt maar ergens langs te mogen komen. Gelukkig kom ik er achter dat er ook klinieken zijn waar je wel terecht kunt. Dus regel ik dat zelf, maar de conclusie is niet eenduidig. En nu? Niemand weet het, zoek het lekker zelf uit. Dus ga ik van orthomanueel therapeut naar McKinsey en weer terug. Zonder echt succes. Maar er is een troost. Als ik over 2 weken nog griep heb, mag ik wel naar de dokter.
We zijn inmiddels vijf weken verder en ik piep en kraak nog steeds. Maar ik heb nu wel antibiotica en een verwijzing naar de KNO arts. Mijn eigen huisarts dacht vorige week even dat ik er in zou blijven toen ze me bijna kotsend van het hoesten aantrof in de spreekkamer. Toch iets te lang gewacht dus.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten