Bang, doodsbang

Zondagavond. Op Twitter een bericht dat een vliegtuig van de KLM in de problemen is geraakt. Mijn oksel klotsen en mijn bloeddruk stijgt tot tophoogte. Niet omdat er een geliefde van me in dat vliegtuig zit overigens. Nee, omdat ik een angst heb. Om eerlijk te zijn heb ik wel meer angsten. Ik ben nog steeds geen held in het donker. Het liefst zou ik met een lampje aan slapen, maar dat is zo idioot als je diep in de veertig bent. Ik ben ook bang voor films met geestverschijningen. Daarna zit ik als verstijfd op de bank en denk ik in ieder gordijn dat beweegt een geest te zien. Een kwade geest natuurlijk, nooit een goede. Maar het meest bang ben ik voor vliegtuigen. En dat is geen handige combinaties als je gek bent op reizen. Ja een voetreis naar het mooie Oosterzee is ook een reis, maar ik ga het liefst naar Azië. En dat is lopend nu eenmaal heel ver. Mijn angst voor vliegen is echt heel groot, ondanks het feit dat veel mensen zeggen dat ze dat niet merken. Overigens snap ik dat laatste wel, ik drink en slik mijn angst namelijk weg. De barkeeper op Schiphol kent me al. “Dubbele zeker?”vraagt hij altijd. En dan betekent dan niet dubbele cola, maar dubbele Bacardi. Ik stap dus half beschonken het vliegtuig in. En neem dan net voordat ik door de controle bij de gate moet ook nog een angstremmer. En heb een tas vol angstremmers bij me. Ik ben dus dronken en stoned tegelijkertijd als ik die vogel instap. Maar dat is nooit van lange duur. Bij het eerste het beste rare geluid of turbulentie lijken alle middelen subiet uitgewerkt. En ondertussen zit ik als een plank zo stijf in mijn stoel bevroren. Het lijkt alsof ik denk dat het wel goed zal gaan als ik niet beweeg. Maar ik weet wel beter. Er staan inmiddels wat minder goede vluchten in mijn boekje. Met blikseminslag eindigde ik liggend in het gangpad, met veel turbulentie kwam de halve achterwand op me neer. En toen was er nog die keer waarbij naderhand de ambulancebroeders naar binnen moesten omdat mensen met hartkwalen dachten dat ze een attack hadden. Onze piloot had in een storm met windkracht 10 namelijk getracht om het vliegtuig aan de grond te zetten, maar met die harde wind wilde dat niet. De man was hardleers, bij probeerde het toch nog maar een keer. En toen nog een keer. Ondertussen zag een vliegtuig vol gebruinde mensen uit Thailand hun leven aan hun voorbij trekken. We dachten dat we er waren geweest. Vreemd was dat niet. In heel Nederland was de noodtoestand afgekondigd. Treinen reden niet, wegen waren afgesloten, niemand mocht naar buiten. En onze piloot wilde als een soort harige Harry gewoon dat vliegtuig even aan de grond zetten terwijl wij als mixervoer werden ingezet. Het lukte hem trouwens niet, we zijn uiteindelijk in het buurland aan de grond gezet. Maar er is goed nieuws; ik heb me aangemeld voor een cursus vliegangst. Ik moet daarvoor net zoveel geld neertellen als voor een reisje Thailand en ook een retourtje Euromast ondergaan. Maar wellicht zit ik volgende keer dan relaxt in dat vliegtuig. Zover is het echter nog niet en dat Twitterbericht deed me zondagavond de das om. Misschien toch maar een voetreis Oosterzee?