Terwijl ik het bericht wegdruk op mijn mobiele telefoon, voel ik opeens opluchting. Een enorme opluchting over het feit dat ik niet aan deze man ben blijven hangen. En met deze opluchting ook de opluchting dat ik aan veel van mijn mannen niet ben blijven hangen. Simpelweg omdat ik slechte smaak heb in mannen. Ik zoek altijd de verkeerde exemplaren uit. Te bezitterig, agressief, mishandelend of gewoon mannen die een puinhoop maken van hun leven. Natuurlijk waren er uitzonderingen, maar die zijn in de minderheid. In een enorme grote minderheid.
De aanleiding voor deze was een man die ik nu zo’n 4 jaar ken. Eigenlijk had ik het direct bij onze eerste afspraak moeten weten. Die afspraak stond en hij belde gewoon af. Niet omdat hij een gegronde reden had, maar omdat hij een “was moest doen”. Dat het toen voor mij niet direct over en uit was, bewijst wel dat ik er geen talent voor heb. Want als je net iemand hebt ontmoet, wil je daar graag bij zijn en blijf je niet thuis voor een was. Toch zagen we elkaar regelmatig. Tijdens een van onze diners noemde ik hem mijn vriendje en daar werd hij furieus over. Of ik nu werkelijk dacht dat hij mijn vriendje was. Niet mijn vriendje; we waren regelmatig samen, we sliepen samen, we spraken uren over de telefoon, we hadden voor mijn gevoel iets van een samen. Maar nee, hoe ik dat in mijn hoofd haalde. En toen kwam de dag dat hij me naar Schiphol zou brengen omdat ik op reis ging. Ik belde al in de ochtend om te vragen hoe laat hij zou komen. Hij had andere dingen te doen op dat moment en zou me terugbellen. Wat niet gebeurde. De dag vorderde en ik raakte heel langzaam in paniek. Ik belde nog een paar keer, maar kreeg steeds te horen dat hij het heel druk had. Toen een sms om 11 uur in de avond dat hij niet op tijd kon zijn, maar ’s nachts wel zou komen. Een nacht voordat ik moest vertrekken, wilde hij midden in de nacht komen. Woest was ik. Laat maar schreef ik hem, ik kom er zelf wel. Maar toen was het al 1 uur in de nacht en ik heb geen oog meer dicht gedaan. En hij liet me gaan. Alleen.
Steeds stond hij opeens weer onverwacht voor de deur om het goed te maken. Hij was stom geweest, er waren altijd andere omstandigheden. En ik liet hem steeds weer binnen, maar niet meer als geliefde. Van dat idee had ik al lang afstand gedaan. Afgelopen november een spoedtelefoon. Hij had dringend geld nodig. Of ik hem een ferm bedrag kon lenen. Het voelde al niet goed, maar ja je laat iemand ook niet in de kou staan. Dus leende ik hem dat geld. Alles moest wel even zwart op wit zei hij, maar tijdens onze afspraak werd er niets op papier gezet. En we zijn nu 9 maanden verder en ik heb nog maar een deel van mijn geld. Iedere maand moet ik opnieuw vragen om een bedrag. Dat ik in 9 maanden niet heb gekregen overigens, maar nu zou hij wat geld hebben overgemaakt. Ik ben benieuwd. Ondertussen ontvouwde hij onlangs ook nog dat hij een vrouw bezwangerd had en dat hij graag gewild had dat dit wat was geworden. Hij voegde eraan toe dat hij van haar had kunnen houden. Alsof een kind krijgen zomaar iets is en je van die vrouw dan wel gaat houden. En voorbij gaande aan het feit dat ook wij het over kinderen hadden gehad. Eraan voorbij gaande dat hij mijn laatste kans was op een kind. Nu is die kans verkeken, maar ik bedacht me net dat het leven van dat kind en mij er dan net zo uit zou zien als mijn relatie met hem: zonder enige basis, zonder dat je op hem kunt vertrouwen en zonder toekomst. Dus is er opluchting. Enorme opluchting!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten