zondag 17 april 2011

Vriendschap, onontbeerlijk

Vrijdagochtend overleed de vader van mijn beste vriendin. Omdat ook zij het jaar daarvoor stierf aan die vreselijke ziekte, ben ik veel bij ze geweest de afgelopen maanden. Ik ging met hem mee naar het ziekenhuis, was bij alle onderzoeken, deed boodschappen, waste af, regelde administratie en dat soort dingen.
Toen om 7 uur in de ochtend de telefoon ging, wist ik wel wat er aan de hand was. Toch mompelde ik onnozele dingen over werken en dat soort zaken. Belachelijk. Maar ik deed wat ik moest doen, sprong direct onder de douche, kleedde me en zat een half uur later in de woning waar de dood van deze ontzettend lieve man werd geconstateerd.
Ik zette koffie voor iedereen die kwam, probeerde te troosten, huilde zelf, zette weer koffie, waste af, zocht kleding voor hem uit en zo verliep de dag. Ik belde mijn werk om een belangrijke vergadering af te zeggen, sms-te naar de mensen die ik belangrijk vind wat er gebeurd was. Ik wuifde hem uit toen zijn kist in de rouwwagen ging, bleef zitten, zette opnieuw koffie. Op het einde van de dag keerde ik terug naar mijn eigen woning. Kapot was ik. Op van de emoties, van het verdriet en van de dood.
's Avonds belde mijn lieve vriendin uit Zwiterserland. Het nare van vriendschap op afstand is dat je niet even met elkaar op de koffie kunt. Maar binnen 5 tellen gierden we onbedaarlijk en werd alles weer lichter. De vertrouwheid van zo'n contact maakt dat je het contact met de wereld op zulke momenten niet verliest.

Heidy had ook al direct laten weten dat ik van harte welkom was. Maar ik kon de rit naar Ossenzijl even niet meer aan, had er de kracht even niet meer voor. Er volgde een nare nacht, waarin ik van alles en nog wat droomde. Ik stond kapot op. Een ding hield me echter op de been: 's avonds kon ik bij Heidy en Ruud aanschuiven. Om te praten, te drinken, te lachen en te huilen. En zo geschiedde. Ik kreeg een dikke knuffel bij binnenkomst en eigenlijk is dat al voldoende om je beter te voelen. Vervolgens lieten ze me eerst druk praten, stelden vragen op het juiste moment. We dronken wijn, aten lekkere dingen. En toen lachten we weer. Ik vertelde over de vakantie, de dood, het leven. En ben je rijk of niet met zulke fantastische mensen om je heen?

Geen opmerkingen:

Een reactie posten