Ik heb geen cent schuld. Nooit gehad ook. Dat heeft waarschijnlijk te maken met de houding van onze ouders. Wij leerden dat je pas iets koopt als je daar geld voor hebt. Nu zijn er tijden geweest dat ik wel eens pimpelpaars stond op mijn betaalrekening, maar dan wist ik dat er weer geld aan zat te komen. Het afgelopen jaar zijn mijn inkomsten drastisch gedaald en moest ik de tering naar de nering zetten. Ik ben gek op heerlijk uit eten gaan, luxe welness-arrangementen, boeken en tijdschriften, kleding, maar ook op wat luxer voedsel. Dat kon opeens niet meer. Ik heb alles opgezegd wat mogelijk was en uit eten ga ik nog maar zelden. Is dat jammer? Ja dat is best jammer, want al die zaken brachten me ook momenten van geluk. Maar dat is ook wat het is: momenten van geluk en niet meer dan dat. Ik heb al mijn uitgaven op papier gezet, alles wat goedkoper kon goedkoper gemaakt en toen merkte ik pas wat dat oplevert. Want ik sta nu nooit meer paars, zelfs niet meer rood. Alles is volledig in balans en als ik eens uit eten wil kan dat. Of dat volgend jaar ook zo is, weet ik niet. Ik voorzie dan weer minder werk en dus minder inkomsten. Daarom spaar ik nu vast voor volgend jaar. Ik heb een potje gemaakt waaruit ik kan putten als dat moet. Maar ik kan natuurlijk ook gewoon aan de slag als uitzendkracht ergens. Want als er brood op de plank moet, is niets te raar om aan te pakken is mijn motto. Dan ga ik desnoods op een callcenter zitten om mensen lastig te vallen tijdens het avondeten en me uit te laten schelden voor dat bellen.
Geen cent te makken
Toch zie ik om me heen wel veel mensen die geen cent te makken hebben. Ik zie ook dat ze allemaal in dure auto’s rijden of zich bedienen van telefoons waarvoor je de hoofdprijs betaalt. Als je geen Iphone hebt doe je blijkbaar niet meer mee. En je auto moet minstens van een bekend merk zijn en heel kek zijn. Ik heb nog een kleine Nokia met een abonnement van ik geloof 13 euro per maand. Ik zit er vaak een paar euro boven, maar niet veel. Toen ik merkte dat dit wel het geval was heb ik Vodafone eens even gebeld. Bleek dat ze elke seconde dat ik belde over de minuut in rekening brachten als minuut. Heb ik mooi direct kortemetten mee gemaakt. Maar ik heb dus geen luxe telefoon. Ik kan niet e-mailen met mijn toestel, ook geen foto’s maken of ontvangen. Ik kan er eigenlijks niets anders mee dan bellen en een sms-bericht mee versturen. Maar het mooie van dit toestel is wel dat het me goud waard is. Want het is van Antje geweest, mijn vorig jaar overleden vriendin. Dus heb ik haar altijd een beetje bij me. En dat is me meer waard dan al die dure elektronica.
Een mooie Skoda om in te rijden
Ook mijn auto is niet eentje waarvan je nieuwe verkering direct wild wordt. Een Skoda. Maar hij rijdt goed, hoeft niet veel benzine om me ver te brengen en is toch steviger dan de kleine gebakje autootjes die ik altijd heb gereden. En ook daar weer een emotionele binding, want ik heb hem nog met mijn vader uitgezocht. Elke keer als ik instap herinner ik me nog dat we samen een proefritje gingen maken. Hij was toen al ziek, maar wilde dat nog voor me doen. Is dat ouderliefde of niet? Mijn Skodaatje gaat dus nog lang niet weg als het aan mij ligt. Ik houd sowieso niet van het wegdoen van spullen. Mijn tv is er nog eentje van het soort met een bak erachter. Oud dus. Ook nog van mijn ouders gekregen zelfs. Maar hij doet het nog. En alles wat het doet, gooi ik gewoon niet weg. Dat vind ik nergens voor nodig, maar ook onnodig. We leven toch al in een enorme consumptiemaatschappij waarin alles groter en mooier moet. Ik doe daar zo weinig mogelijk aan mee.
Ik ga zo boodschappen doen. Ik kan uitkiezen wat ik wil, want mijn rekening staat lekker vol. Toch pas ik op. Volgend jaar wil ik ook nog wel graag eten namelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten