Ik weet niet meer hoe mijn ouders rookten

Vannacht werd ik wakker uit een boze droom. Wat het was weet ik niet meer, maar het was zo'n moment waarop je even helemaal uit het lood bent geslagen. Waarop je vervolgens aan het malen slaat. De droom had iets met roken te maken. En opeens kon ik me niet meer herinneren hoe mijn vader rookte. Beide rookten ze, mijn vader en mijn moeder. En ik kan het niet meer voor mijn geest halen hoe hij dat deed. Dat maakte me heel verdrietig, want dit betekent dat ze vervagen. Dat hun herinnering nu na een dikke 5 jaar na hun dood al minder wordt. Sommige dingen weet ik nog heel goed. Hoe mijn moeder rook. Die moedergeur van haar. Hoe haar handen voelden. Hoe dun het haar van mijn vader aanvoelde. Hoe zijn kaken zich spanden als hij boos was of opgewonden. Maar ik weet niet meer hoe hij rookte. Terwijl hij dat voortdurend deed. Ik weet nog wel hoe hij shagjes draaide. Dat beeld heb ik gelukkig nog wel. Maar ik krijg het maar niet meer voor me hoe hij de sigaret in zijn mond stak, er een lucifer bij hield en dan inhaleerde. En dat wil ik niet. Ik wil iedere gedachte behouden, elk beeld op mijn netvlies houden tot ik zelf ga. Maar blijkbaar is dat niet de realiteit. En dat maakt me behoorlijk verdrietig.