maandag 4 januari 2010

Een groot moment van geluk







Het afgelopen jaar was een slecht jaar. Een in en in slecht jaar. Mijn beste vriendin stierf. Ze had een naar ziekbed, had ongelofelijk veel pijn, maar ze was een kanjer. Zoals ze altijd al een kanjer is geweest. Ik mocht getuige zijn van haar ziekte en haar sterven en dat is een voorrecht. Maar ook vreselijk. Want als buitenstaander kijk je ernaar en je kunt niets doen. Ja wat praktische zaken. Eten koken, boodschapjes halen. Aan haar bed zitten en haar troosten. Met haar doornemen hoe ze het wil als ze er niet meer is. Haar afleggen zodat er geen vreemde handen aan haar lijf meer hoeven. Dat is allemaal gebeurd. En nu is ze er niet meer. Ze laat een gigantische leegte achter die bijna niet gevuld kan worden. Maar ik hoop dat ze het goed heeft daar waar ze nu ergens zweeft. Ver weg is ze wel. Ik kan haar niet voelen, terwijl ik mijn ouders wel altijd kon en kan voelen. Maar dat was ook wat ze wilde. Nadat we haar hadden afgelegd is ze direct gekist en toen naar de aula gereden. Haar ouders en haar broer hebben afscheid genomen en toen is op haar wens de kist gesloten. Om haar geest de ruimte te geven uit haar lichaam te verdwijnen. Zodat wij haar hier niet zouden houden met ons verdriet en onze pijn. Volgens mij is dat gelukt.

De leegte vullen is dus niet gemakkelijk, maar je doet wat. Afgelopen november besloot ik toch op vakantie te gaan. Met allerlei gelijkgestemden, maar vreemden. Onwennig op Schiphol. Ik te laat, want ik kwam in een gigantische file terecht. Wel op tijd voor het vliegtuig, maar bijna te laat voor de gezamenlijke incheck. Toch was er direct de klik met sommigen. Op vakantie kon ik soms mijn draai niet vinden. Bleef wel eens een dag achter op mijn kamer, omdat ik een berichtje van het thuisfront had gehad. Haar as was gearriveerd, ze is weer thuis, dat soort zaken. Mijn nieuwe vakantievrienden waren overigens alleraardigst. Als ik een dag op mijn kamer had gehangen kwamen ze me zoeken. En ik mocht het er altijd over hebben.

En toen kwam er die wonderschone dag. Naast ons op het strand het rugbyteam van Zuid-Afrika. Erg mooie mannen, maar ook erg bronstige mannen. Het maakte ons wat giechelig, want ze waren allemaal 20 of nog jonger. Door die sfeer of gewoon omdat we het zelf zo leuk hadden maakten we opeens een fotoshoot in het water. Een aantal gewone meiden en onze heerlijke beer van de groep. Hij als man met de Harem, wij gedwee aan zijn voeten. Niet met het gespierde lichaam van de rugby boys, maar zovele malen mooier van binnen. Het werd lachen, gieren, brullen. Helemaal toen er opeens in dat tropische Maleisië een regenbui losbarstte die zijn weerga weer niet kende. We gingen voor de zon, maar kwamen in de moesson terecht. Maar de hulp was nabij, want het café aan het strand was bereikbaar. En de cocktails overheerlijk in zo’n bui. Daar stonden we dan. Drijfnat, met een fijne cocktail in de hand, de jongens van de bar swingend op de leukste muziek. En Cees, onze Cees kreeg ons zover dat we ons nog een keer heel erg nat lieten regenen. In onze jurkjes, badpakken en bikini’s stonden we daar midden in dat hemelgeweld. Daar was even dat enorme pure geluk dat ik lang ontbeerd had. En een uitbundigheid die ik gemist had.

De avond duurde overigens tot in de kleine uurtjes. Onze eetafspraak vergaten we en onze badkleren zijn niet meer uit geweest. Nou ja toen we weer in bed rolden uren, uren en uren later. Maar toen hadden we eerst de rugbyboys nog een blauwtje laten lopen. Er gaat ten slotte niets boven onze eigen kerels.

1 opmerking:

  1. Beste meisje uit Lemmer,
    Op je site las ik over het verlies van je beste vriendin. Een aangrijpend verhaal. Zou je ervoor open staan om hierover geinterviewd te worden voor Libelle? Ik hoop het en hoor graag van je. Met vriendelijke groeten, Renée Lamboo

    BeantwoordenVerwijderen