Een gedwongen, maar heilzaam isolement

Alweer komen de sneeuwvlokken met duizendtallen tegelijk uit de lucht vallen. Er is geen doorkomen aan. Mijn auto staat op een plaats waar hij
volgens mij nooit meer vandaan komt en ik kluun van winkel naar winkel met mijn boodschappen-tasje. Wat ik vaker zou moeten doen overigens gezien de net voorbije klimaattop.

’s Avonds gaan de kaarsjes aan en zet ik de zoveelste bak thee. Best knus zo, maar er is ook verder niet zoveel keuze. Gisteravond een laatste stappersavond in het dorp. Waar velen komen (van mijn leeftijd en dat is uitzonderlijk) en wat altijd gezellig
is. Maar om al klunend daar naartoe te gaan, ik had er de kracht even niet voor. Misschien is dat tevens wel het voordeel van zo’n gedwongen situatie: je kunt niet zoveel en moet daarin dus berusten. Plannen genoeg voor de komende week. Dansfeesten, borrels en andere zaken. Maar het kan gewoon niet. De realiteit heeft ons ingehaald. Wat ook wel weer duidelijk is. Als er niets te kiezen is, is de keuze uiterst makkelijk. En in ons westerse wereld hebben we een overvloed in keuze en of ons dat nu zo leuk heeft gemaakt is twijfelachtig. We zijn er vaak innerlijk geen mooiere mensen van geworden.
We wilden vandaag met een aantal vriendinnen het bos in. Mooie foto’s maken van al die witte bomen en lekker wandelen. Het punt is alleen dat het bos onbereikbaar is. Sterker nog, je komt de straat niet eens uit.
Wat rest is blij zijn met wat je wel hebt. Je eigen huisje dat warm is. Voldoende eten en drinken. Een boekenkast vol boeken en tijdschriften, de tv die het nog altijd doet. Een heerlijk bed en een warme douche.
Opgesloten zitten in je eigen huis dus, omdat de omstandigheden dat nu eenmaal veroorzaken. Bij ons zijn het maar tijdelijke omstandigheden. Er zijn miljoenen mensen op deze aarde die altijd in zulke situaties verkeren en waarbij het om basisprocessen gaat. Geen eten, geen drinken, geen sanitaire voorzieningen, geen medische hulp. Een wereld van verschil. Ondertussen draait 3FM op een ietwat dolkomische manier geld bijeen voor malarianetten. Uitstekend doel, want ik heb de mensen gezien die met het geel in hun ogen (lever die niet meer goed functioneert door chronische malaria) en doodziek door de binnenlanden van Gambia doolden. De keuze om 5 euro te geven voor zo’n net en dan ook nog eens nationaal in de belangstelling te staan (want in dit land is het motto nog altijd voor wat hoort wat) is er gewoon. Die 5 euro hebben we allemaal en 3 pilsjes overslaan betekent het redden van een mensenleven. Rare keuzes eigenlijk.